"Ενας πρόσφυγας στο διαμέρισμα μου;" Του Benjamin Maack στο περιοδικό Spiegel

Εμείς είμαστε τυχεροί. Η σύζυγός μου, εγώ κι ο τριών ετών γιος μας ζούμε σε ένα μεγάλο διαμέρισμα στην καρδιά του Αμβούργου. Ένα παιδικό δωμάτιο, μια κρεβατοκάμαρα, ένα ακόμα δωμάτιο και ένα γραφείο. Συνολικά 84 τετραγωνικά. Στα προσφυγικά καταλύματα ο κάθε φιλοξενούμενος δικαιούται 7 τετραγωνικά μέτρα. Σύμφωνα με αυτόν τον υπολογισμό, στο δικό μου διαμέρισμα θα μπορούσαν να ζήσουν ακόμα εννέα άτομα...

Και αυτά τα όρια των επτά τετραγωνικών γράφει, έχουν ήδη καταρριφθεί. Σε έναν καταυλισμό στην Κάτω Σαξονία, 3.000 άνθρωποι ζουν σε ένα χώρο που είναι για 700, ενώ σε ένα κέντρο υποδοχής στην περιφέρεια μου έως 16 άνθρωποι μένουν σε κοντέινερ 25 τετραγωνικών.

Δηλαδή περίπου 1,5 τετραγωνικό για τον καθένα. Ίσα-ίσα που χωράει ένα στρώμα.

Εάν διαιρέσει κανείς τα 84 τετραγωνικά με το 1,5 τετραγωνικό μέτρο, θα δει ότι αντιστοιχούν 54 άνθρωποι... προσπαθώ να φανταστώ πως θα είναι να ζουν 54 άνθρωποι στο διαμέρισμα μου - 54 άνθρωποι σε αυτό τον χώρο....

1,5 τετραγωνικά το άτομο, για να κοιμηθεί, να φάει, να απομονωθεί, να κουβεντιάσει, να αναπνεύσει, να ζήσει, 1,5 τετραγωνικό μέτρο.... Είτε έχεις θρησκευτικές διαφορές... είτε είσαι ένας ψυχικά τραυματισμένος πρόσφυγας...

84 τετραγωνικά μέτρα, το διαμέρισμα μας. Τα 28 φτάνουν για μένα, για την γυναίκα μου και το παιδί μου. Χωράνε και άλλοι δυο ή και τρεις πρόσφυγες;...

Η οικογένεια μου κι εγώ δεν υποδεχθήκαμε τους πρόσφυγες με σοκολάτες αγκαλιές και λουλούδια. Είμαστε χαρούμενοι που έφτασαν έως εδώ. Και ελπίζουμε να έχουν μια ζωή χωρίς φόβο και φτώχεια.

Έχουμε δωρίσει ρούχα και κάποια χρήματα. Μάλλον αποσπασματική βοήθεια. Μερικοί θα πουν ότι αυτό δεν φτάνει, άλλοι ότι ίσως βοηθάει: κάθε τι βοηθάει.

Όποιος νομίζει ότι σε αυτό το κείμενο θα βρει απαντήσεις, μπορεί να σταματήσει να το διαβάζει τώρα. Διότι έχω μόνο ερωτήσεις.

Είναι συγκινητικές οι ιστορίες που δημοσιεύονται στα μέσα ενημέρωσης. Όπως αυτή στο Spiegel για το ηλικιωμένο ζευγάρι που δέχεται πρόσφυγες και τους μεταχειρίζεται σαν παιδιά του.

Εγώ έχω τη δύναμη να το κάνω; Με ανθρώπους ψυχικά τραυματισμένους που ίσως είδαν τα παιδιά τους να πνίγονται στη θάλασσα.

Που μπορεί να έχουν υποστεί βασανιστήρια. Που οι οικογένειες τους εκτελέστηκαν στη Συρία. Δεν ξέρω.

Και μετά αναρωτιέμαι τι παράδειγμα θέλω να δώσω στο παιδί μου. Ανοιχτό χαρακτήρα, συμπόνοια, καλοσύνη. Φυσικά. Θέλω όμως να εξηγήσω σε ένα τρίχρονο παιδί γιατί κάποιος κλαίει και ουρλιάζει στον ύπνο του; Προτιμώ το παιδί μου να έρθει αντιμέτωπο με τα τραύματα του πολέμου; Η αυτό είναι απλώς μια δειλή δικαιολογία; ...

Όποιος πιστεύει ότι υπάρχει μια απλή απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις, λέει ψέματα... Ο καθένας μπορεί να απαντήσει μόνο για τον εαυτό του.

Είχε μια ιστορία η Zeit για μια γυναίκα που δέχθηκε έναν πρόσφυγα... Κάποια στιγμή λέει κάτι απλό, τόσο πραγματιστικό που καθηλώνει. Οταν την ρώτησαν γιατί δέχθηκε τον Σύρο πρόσφυγα, απάντησε: "Αυτό που κάνω εγώ είναι αυτό που θα ήθελα να κάνουν οι άλλοι και για μένα εάν ήμουν στην θέση τους".

Μπορεί να είναι πολύ περίπλοκο ή πολύ απλό: οι άνθρωποι πρέπει να συμπαραστέκονται ο ένας στον άλλον. Θέλω να συμπαρασταθώ στους άλλους... Θέλω να δώσω το παράδειγμα στον γιο μου. Απόψε θα το συζητήσω με τη σύζυγο μου, εάν θέλουμε να ανοίξουμε το σπίτι μας, το γραφείο μας...

* Ο Benjamin Maack είναι δημοσιογράφος και βραβευμένος συγγραφέας.

 Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών